شعر پهلوونای گمنام
شعر پهلوونای گمنام
شه راه ره کج هاکن، بره مازَرون
چَمِ جرب دَکِن، بره مه سامون
خَوَر بَییر، اَمنه پهلوونا
خَوَر بَییر، چماسِن جَوونا
بهارِ ماه، صفا دارنه اَمه کو
بره بوریم، چشمه سَرِ بچا او
عروسی سر ، تَش کَلِه ی بِکّه بو
دوشِن کَره، تَلار سَرِ هَمَس دو
سالار نیسون بیار بوریم کوه
گَزنا سِرِه ، سیو سَنگُ و پری او
بِرِه بوریم گَرمو سَر که شَفائه
وه اَته جور مُعجِزه ی خِدائه
بِره بوریم جَنگَلُ و کوه درّه
گوش هاکِن خار اِنه پَلَنگه نَعره
اَمه دیار بَووین چَنه قَشنگه
پُر از یادگار جِبهه و جَنگه
جَوونامون همه دَلیر و مَشتی
همه پَهلوون و عاشق کشتی
اِسا ته خار گوش هاکِن اِی آمریکا
مَبادا چَپ هارِشی ته مه آقا
آی آمریکا، آی بی حَیای بی عار
بافِت پَلنگه، چه ته کنی ویشار
مگه ته نِشنوسی نوره آوازه
با این هَمه اَی ته زِوون دِرازه
آقا جان قِصه نَخِر نوری هَنوز نَمِردِه
جانِ آقا نوری جَوون اهل نَبَرده
آقاجان قصه نخرجوونمردی نمرده
جان آقا لب ترهاکن،نوری مردنبرده
شاعر : علی فلاح
